zamykam oczy a
pod powiekami, śpiące powidoki
cisną się na usta słowa niepotrzebne
wypuszczam z myśli kształty
twoich obu dłoni
i widzę zaskoczona
masz okrągłe opuszki
mówiłam ci to kiedyś ?
krążą na marginesie mapy mego świata
jak odległe planety
zaklęte w nich ciepło
dotyka mnie
z drżeniem
czekam aż mnie pogłaszczesz
zamykam oczy na
pod powiekami, śpiące powidoki
cisną się na usta niecierpliwe jak słowa
chyba, czekam
codziennie
na dotyk anioła
łaskę twoich dłoni co
spływa na mnie czasem
a twoje dłonie
z delikatnej chmury
i jakbym skórą dotykała nieba
i widzę zaskoczona
masz okrągłe opuszki
mówiłam ci to rankiem
mówiłam ci to nie raz
krążą na marginesie mapy mego ciała
jak odległe planety
i jakbym skórą dotykała nieba
i jakby całe niebo
nagle było we mnie
a łaska twoich dłoni
spływa na mnie czasem,
który w podarunku mam od ciebie teraz
a twoje dłonie
z delikatnej chmury...
sobota, 31 marca 2012
piątek, 30 marca 2012
i czuwasz nade mną...
moje serce jednak popsute
myślałam, że to tylko histeria moja, że ono się trochę może na mnie dąsa, gniewa i karze mnie nierównym rytmem, że to zmyślenie moje, że to tylko ten mój przepych emocjonalny, nadmierny, rokoko uczuć, że to wszystko tkwi w mojej głowie...z moją głową wszystko ok, to mechanizm tłoczący szwankuje, coś mi będą przypalać, blokować, majstrować, bezkarnie w nim grzebać, ponoć to gwarantuje naprawę mojego serca, ponoć...
nie uśpią, natną tylko skórę, żyłami wepchną elektrody, pobudza by biło na granicy wytrzymałości, zlokalizują wadę, zniwelują dysfunkcję i będę nowym człowiekiem, kobietą idealną, z naprawionym sercem, podobno to nie boli, podobno nie ma ryzyka ( no ryzyka zawsze jest, jak powiedział pan doktor )... ale niech się pani nie martwi jeszcze nikogo nie zabiliśmy...co pani o tym sądzi ?- mówił też, kiwając głową....
na razie nie wiem co pani o tym sądzi...
na razie pani się boi...
na razie to mrozi mnie myśl o szpitalu...
a Tommy Angel, mówi- cieszę się, że cię naprawią
Tommy Angel, ja też się cieszę, że naprawią, a przede wszystkim jestem Ci wdzięczna, że czuwałeś nade mną, że to dzięki Tobie będę jak nowa, że Cię mam...
bo to Tommy wszystko załatwił, on wszystkiego dopilnował, zmotywował mnie...woził na badania, cierpliwie czekał w szpitalu, znosił moje marudzenie, przytulał w stanach krytycznych, troszkę złościł się kiedy ja stawiałam opór, gdyby nie On serce by mi pewnie kiedyś pękło...
Tomku bardzo Ci dziękuje, nawet nie wiesz jak bardzo...
chcę być zdrowa dla mojego dziecka, dla moich bliskich i dla Ciebie...
dla siebie też...
ps. dla Ciebie w szczególny sposób...
dla Ciebie moje serce już bije stabilnym i równym rytmem...z resztą co ja będę pisać, to już zupełnie inna historia....
wiesz, że się boję ale nie zmarnuję tego co dla mnie zrobiłeś...
zawsze czyste okna, puki to moje serce bije :)
myślałam, że to tylko histeria moja, że ono się trochę może na mnie dąsa, gniewa i karze mnie nierównym rytmem, że to zmyślenie moje, że to tylko ten mój przepych emocjonalny, nadmierny, rokoko uczuć, że to wszystko tkwi w mojej głowie...z moją głową wszystko ok, to mechanizm tłoczący szwankuje, coś mi będą przypalać, blokować, majstrować, bezkarnie w nim grzebać, ponoć to gwarantuje naprawę mojego serca, ponoć...
nie uśpią, natną tylko skórę, żyłami wepchną elektrody, pobudza by biło na granicy wytrzymałości, zlokalizują wadę, zniwelują dysfunkcję i będę nowym człowiekiem, kobietą idealną, z naprawionym sercem, podobno to nie boli, podobno nie ma ryzyka ( no ryzyka zawsze jest, jak powiedział pan doktor )... ale niech się pani nie martwi jeszcze nikogo nie zabiliśmy...co pani o tym sądzi ?- mówił też, kiwając głową....
na razie nie wiem co pani o tym sądzi...
na razie pani się boi...
na razie to mrozi mnie myśl o szpitalu...
a Tommy Angel, mówi- cieszę się, że cię naprawią
Tommy Angel, ja też się cieszę, że naprawią, a przede wszystkim jestem Ci wdzięczna, że czuwałeś nade mną, że to dzięki Tobie będę jak nowa, że Cię mam...
bo to Tommy wszystko załatwił, on wszystkiego dopilnował, zmotywował mnie...woził na badania, cierpliwie czekał w szpitalu, znosił moje marudzenie, przytulał w stanach krytycznych, troszkę złościł się kiedy ja stawiałam opór, gdyby nie On serce by mi pewnie kiedyś pękło...
Tomku bardzo Ci dziękuje, nawet nie wiesz jak bardzo...
chcę być zdrowa dla mojego dziecka, dla moich bliskich i dla Ciebie...
dla siebie też...
ps. dla Ciebie w szczególny sposób...
dla Ciebie moje serce już bije stabilnym i równym rytmem...z resztą co ja będę pisać, to już zupełnie inna historia....
wiesz, że się boję ale nie zmarnuję tego co dla mnie zrobiłeś...
zawsze czyste okna, puki to moje serce bije :)
poniedziałek, 26 marca 2012
środa, 21 marca 2012
:) ....
wiosna przyszła, sama nie wiem czy to dobrze...
chyba tak...
ale wciąż się waham...
mieć wątpliwości to ponoć dobra rzecz ?
postanowienia jakieś ? wiosenne...
uśmiechać się
uśmiechać się zawsze
uśmiechać się mimo wszystko
uśmiechać się do Ciebie
chyba tak...
ale wciąż się waham...
mieć wątpliwości to ponoć dobra rzecz ?
postanowienia jakieś ? wiosenne...
uśmiechać się
uśmiechać się zawsze
uśmiechać się mimo wszystko
uśmiechać się do Ciebie
wtorek, 20 marca 2012
przemyślenia przy porannej kawie...
Są takie momenty kiedy nie wiemy co myśleć, co czuć, co zrobić. wszystko z pozoru wydaje się takie proste. Myślmy pozytywnie, kochajmy, róbmy same słuszne, dobre i właściwe rzeczy. Tak to takie proste. Unośmy się na fali szczęścia, łapmy te radosne momenty, wykorzystajmy czas nam dany. Cieszmy się, bądźmy spontaniczni w wyrażaniu swoich uczuć, mówmy co myślimy, jeśli kochamy to to okazujmy z całą mocą, bądźmy autentyczni i szczerzy. Nawet jeśli, a zwłaszcza jeśli to ma trwać tylko chwilę...Cieszmy się byciem razem, tą drugą osobą, bądźmy dla niej czuli, radośni...
Tak to wszystko pięknie, ale...co kiedy nagle okazuje się, że ...nasze gesty są tylko nachalne, nasza czułość to tylko nadmierna emocjonalność, a w naszym spojrzeniu czai się zraniona owca a nie tęsknota, uczucie, miłość. Prezenty które dajemy z serca, okazują się zobowiązującym kłopotem, chęć bycia razem, blisko odbierana jest jako zaborczość atak na prywatność...
Czy w takim razie okazywać sobie uczucia? Czy w takim razie to ma sens? Czy warto obdarzać się czułością, dobrą energią, spontanicznymi gestami? Czy warto się dotykać, całować i idąc na spacer wkładać dłoń w dłoń drugiej osoby, by okazać jak bardzo ją lubimy, kochamy, jak bardzo jesteśmy dla niej... ?
No wiem, wszystko to zależy, zależy od odbiorcy i oczywiście dawcy.
Zależy to od tego ile jedna osoba jest w stanie dać a ile druga przyjąć, ja to wiem.
Zależy to od tego czy osoba dawcy jest dla nas ważna i czego od niej oczekujemy, tak ja to wiem, zależy to od wielu czynników...
Ale ja nie o tym...
Ja właściwie zastanawiam się czy w ogóle, czy w ogóle okazywać cokolwiek i gdzie jest granica? Jak ją określić, kiedy to jest pożądane a kiedy już budzi niechęć, w którym momencie zostajemy odrzuceni bo nasz czuły gest, który jeszcze przed momentem był chciany, wyczekiwany akceptowany staje się udręką i pocałunek wczoraj słodki jutro pali nas żywym ogniem...Gdzie jest granica okazywania sobie uczuć, gdzie jest granica czułości, miłości, oddania, które jest bez graniczne? A jeśli kochamy bez warunkowo, totalnie, jeśli to uczucie jest tak silne, że chęć okazania drugiej osobie jak bardzo ją pragniemy, szanujemy, jak bardzo jest nam bliska staje się punktem docelowym wszelkich naszych poczynań, a ona tego nie chce, odbiera to negatywnie, ucieka...co wtedy ?
Czy dalej zachowywać się jak dotychczas i narażać się na gorzkie słowa, niechęć, odrzucenie, cierpienie...zwykłą śmieszność... ?
Czy nagle wycofać się ? Udawać zimną, obojętność, dystans...udawać, właśnie udawać...wzruszać ramionami...Zupełnie nagle się totalnie zmienić. Czy wtedy pozostaniemy wiarygodni, czy będziemy godni zaufania? Czy taka labilność nie spowoduje, że obiekt naszych uczuć nie zacznie się nad tym zastanawiać, co tu jest właściwie grane, o co chodzi ? Przecież może pomyśleć, że przez cały czas był oszukiwany, okłamywany, zwodzony ? Poczuje się oszukany ?
Oj, nie wiem co myśleć, co czuć, co zrobić. Czasem wydaje mi się, że w którą stronę bym nie poszła to ta droga zaprowadzi mnie do nikąd. Czasem tak mi się wydaje. Zawsze jest we mnie czegoś za mało albo czegoś za dużo. Tak wiem, że po prostu należy dawać tyle ile ktoś może unieść, przyjąć. No i totalnie nastawić się na tę drugą osobę, by właściwe ją odczytać. By dać jej to czego ona potrzebuje. Tylko co wtedy z nami, z naszym ja ? Czy nie zgubimy siebie po drodze ? Czy powinniśmy myśleć o sobie, być nastawieni wsobnie ? Skoro kochamy, skoro tak jesteśmy oddani, skoro liczy się dla nas dobro drugiego człowieka ? Ile należy z siebie dać ?
Usłyszałam ostatnio dziwny pogląd, że aby móc z kimś zamieszkać, być, należy nauczyć się najpierw tego nie potrzebować. Nauczyć się być samemu i wyzbyć pragnienia obecności drugiej osoby. Egoizm wiec prowadzi do możliwości bycia z kimś...Wsobność jest źródłem miłości. Trochę tego nie rozumiem, ale ja wielu rzeczy nie rozumiem...
Tzn. wiem o co chodzi, chodzi o nabycie pewnych umiejętności, pewnych zachowań. Najpierw poukładania siebie samego, swojego życia by móc potem dzielić się tym życiem z kimś innym. To wszystko pięknie, bardzo ładnie. Jak już będziemy wystarczająco idealni, poukładani, super boscy to dopiero wtedy będziemy gotowi się tą super boskością podzielić z kimś innym i tedy wszystko zagra, będzie idealnie...
Oj to chyba nie tak. Prawdziwy i stały związek ma szansę powodzenia jeśli wspólnie przejdzie się kolejne etapy, przerobi razem pewne nie doskonałości, problemy, wloty i upadki. Ja nie wiem czy relacja, związek czy jakkolwiek to nazwać...pana idealnego z panią idealną ma szansę powodzenia ? Co pozostaje wtedy prócz tej idealności ? Czy wtedy jest potrzeba budowania czegoś wspólnie, skoro jesteśmy tak super zbudowani osobno, tak nam dobrze z samymi sobą. Gdzie miejsce na bycie razem ? Na wspólne dążenie do celu, na wspólną walkę. Czy wtedy w ogóle to ma szansę powodzenia ?
No jasne, jesteśmy wtedy idealnie harmonijni, poukładani, ale dla siebie samych a nie dla siebie wspólnie. Zadowalamy samych siebie, zaspakajamy sami swoje potrzeby. Po co nam wtedy inna osoba. Po co nam wtedy lustro tych drugich oczu ? To jak seks z wibratorem. Przyjemność jest ? Jest . Mamy orgazm ? Mamy ! Tylko...no właśnie...Tylko...
Tak, kochamy się, leżymy razem w tym łóżku, w idealnie białej pościeli tylko każde z nas kocha się osobno, nie razem...Uprawiamy tę idealną miłość każde w swojej doniczce, każde z nas ma swoją konewkę i sobie podlewa jak chce i kiedy chce...Wszystko to super, tak ładnie...
Ja już nie wiem co myśleć, co czuć...No może nie tak, że nie wiem, bo wtedy naprawdę okazałabym się głupią cipą...bez wartościową... Wiem co myśleć i czuć...a nawet jeszcze inaczej...wiem co myślę i co czuję, Tylko chyba nie umiem okazać tego we właściwy sposób, nigdy się tego nie nauczyłam, bo jak ? Ale na naukę i pracę nad sobą ponoć nigdy nie jest za późno. Może błędy, które popełniłam są jeszcze do naprawienia ? Ta moja nadmierna egzaltacja i emocjonalność, spontaniczność...gubi mnie...czas się tego wyzbyć, tej durnej uczuciowości...
Wczoraj płakałam oglądając razem z Lu " Zaplątanych ", mój boże :), no właśnie o tym mówię...
Co pokazuje mojemu dziecku ? Jaka wyrośnie, patrząc na łzy matki oglądającej bajkę dla dzieci ?
ech...
to co napisałam to napisałam...
czy to spójne i mądre, tylko się uśmiecham :) tak sobie siedziałam i piłam poranną kawę i to są moje myśli...
ani mądre ani głupie, są moje po prostu...
uznałam w pewnym momencie, że mogę dzielić się i mądrością i głupotą i radościami i smutkami....
i chyba słusznie ?
chyba ?
Małgorzata obudziła w środku nocy, jak zwykle nie mogła spać. Mimo chronicznego zmęczenia w ciągu dnia, jej noce były bezsenne. Usiadła na brzegu, otuliła się szczelnie ramionami jakby one miały ją uratować, jakby miały sprawić, że poczuje się mniej samotna, że one ją ogrzeją. Jak zwykle potwornie marzła. Tej nocy było gorzej niż zwykle, cała drżała, oddychała z wysiłkiem, czuła nierówny rytm serca, który rozlegał się głuchym echem w klatce z żeber. Siedziała wpatrzona w ciemność, nie zapalała nocnej lampki, która tym bardziej potęgowałaby jej smutek. To nikłe światełko tak ją przerażało, zwłaszcza, że oświetlało puste łóżko. Siedziała wpatrzona w ciemność i wsłuchana w przejmującą ciszę domu. Myśli w jej głowie ja czarne ptaszyska krążyły niepokojąco i wrogo. Sama już nie wiedziała co o tym wszystkim myśleć. Naczytała się swojego czasu mądrych książek, z których pamiętała tylko okładki bo kolorowe były, i po części autorów bo warto znać znane nazwiska, by potem móc się pochwalić erudycją i znajomością rzeczy w nadętym towarzystwie, utrzeć nosa co poniektórym mądralom. Niestety treść jakby uleciała, zwietrzała jak źle domknięta aromatyczna niegdyś przyprawa, która miała dosmaczyć jej mdłe i lekko niestrawne życie, uczynić je nieziemsko wręcz rozkosznym, sytym w szczęście i hmmm wybaczcie, że użyje tu tego niepopularnego słowa- miłość...
Miały pouczyć ją jak żyć by była obecna z całą mocą w jej świecie. By być rozsądną i świadomą. Co za bzdura. Nie pomogły też mądre filmy, felietony w mądrych gazetach czy wiedza z portali internetowych,. Nie zdały egzaminu mądre i długie rozmowy z mądrymi i światłymi ludźmi...bo niby przepis znała, znała składniki, sposoby by się upiekło i nie przypaliło, by pyszne było i smakowało osobie, którą chciała poczęstować, nakarmić, zjeść z nią wspólnie, razem...
jak nie być Małgorzatą...jak sprawić by odeszła...pożegnać ją na zawsze...ja nią się nie stać...
czy ja wiem...w sumie nie czytałam aż tylu mądrych książek, nie oglądałam zbyt wielu mądrych filmów, rozmów to prawda przeprowadziłam wiele...ale być może z nie właściwymi ludźmi...
może w moim życiu było zbyt dużo słów pozbawionych ciepła, zbyt dużo myśli negatywnych i złych emocji a za mało dobrych uczuć i dlatego nie umiem ich wyrażać we właściwy sposób, nie znam granicy...
Tak to wszystko pięknie, ale...co kiedy nagle okazuje się, że ...nasze gesty są tylko nachalne, nasza czułość to tylko nadmierna emocjonalność, a w naszym spojrzeniu czai się zraniona owca a nie tęsknota, uczucie, miłość. Prezenty które dajemy z serca, okazują się zobowiązującym kłopotem, chęć bycia razem, blisko odbierana jest jako zaborczość atak na prywatność...
Czy w takim razie okazywać sobie uczucia? Czy w takim razie to ma sens? Czy warto obdarzać się czułością, dobrą energią, spontanicznymi gestami? Czy warto się dotykać, całować i idąc na spacer wkładać dłoń w dłoń drugiej osoby, by okazać jak bardzo ją lubimy, kochamy, jak bardzo jesteśmy dla niej... ?
No wiem, wszystko to zależy, zależy od odbiorcy i oczywiście dawcy.
Zależy to od tego ile jedna osoba jest w stanie dać a ile druga przyjąć, ja to wiem.
Zależy to od tego czy osoba dawcy jest dla nas ważna i czego od niej oczekujemy, tak ja to wiem, zależy to od wielu czynników...
Ale ja nie o tym...
Ja właściwie zastanawiam się czy w ogóle, czy w ogóle okazywać cokolwiek i gdzie jest granica? Jak ją określić, kiedy to jest pożądane a kiedy już budzi niechęć, w którym momencie zostajemy odrzuceni bo nasz czuły gest, który jeszcze przed momentem był chciany, wyczekiwany akceptowany staje się udręką i pocałunek wczoraj słodki jutro pali nas żywym ogniem...Gdzie jest granica okazywania sobie uczuć, gdzie jest granica czułości, miłości, oddania, które jest bez graniczne? A jeśli kochamy bez warunkowo, totalnie, jeśli to uczucie jest tak silne, że chęć okazania drugiej osobie jak bardzo ją pragniemy, szanujemy, jak bardzo jest nam bliska staje się punktem docelowym wszelkich naszych poczynań, a ona tego nie chce, odbiera to negatywnie, ucieka...co wtedy ?
Czy dalej zachowywać się jak dotychczas i narażać się na gorzkie słowa, niechęć, odrzucenie, cierpienie...zwykłą śmieszność... ?
Czy nagle wycofać się ? Udawać zimną, obojętność, dystans...udawać, właśnie udawać...wzruszać ramionami...Zupełnie nagle się totalnie zmienić. Czy wtedy pozostaniemy wiarygodni, czy będziemy godni zaufania? Czy taka labilność nie spowoduje, że obiekt naszych uczuć nie zacznie się nad tym zastanawiać, co tu jest właściwie grane, o co chodzi ? Przecież może pomyśleć, że przez cały czas był oszukiwany, okłamywany, zwodzony ? Poczuje się oszukany ?
Oj, nie wiem co myśleć, co czuć, co zrobić. Czasem wydaje mi się, że w którą stronę bym nie poszła to ta droga zaprowadzi mnie do nikąd. Czasem tak mi się wydaje. Zawsze jest we mnie czegoś za mało albo czegoś za dużo. Tak wiem, że po prostu należy dawać tyle ile ktoś może unieść, przyjąć. No i totalnie nastawić się na tę drugą osobę, by właściwe ją odczytać. By dać jej to czego ona potrzebuje. Tylko co wtedy z nami, z naszym ja ? Czy nie zgubimy siebie po drodze ? Czy powinniśmy myśleć o sobie, być nastawieni wsobnie ? Skoro kochamy, skoro tak jesteśmy oddani, skoro liczy się dla nas dobro drugiego człowieka ? Ile należy z siebie dać ?
Usłyszałam ostatnio dziwny pogląd, że aby móc z kimś zamieszkać, być, należy nauczyć się najpierw tego nie potrzebować. Nauczyć się być samemu i wyzbyć pragnienia obecności drugiej osoby. Egoizm wiec prowadzi do możliwości bycia z kimś...Wsobność jest źródłem miłości. Trochę tego nie rozumiem, ale ja wielu rzeczy nie rozumiem...
Tzn. wiem o co chodzi, chodzi o nabycie pewnych umiejętności, pewnych zachowań. Najpierw poukładania siebie samego, swojego życia by móc potem dzielić się tym życiem z kimś innym. To wszystko pięknie, bardzo ładnie. Jak już będziemy wystarczająco idealni, poukładani, super boscy to dopiero wtedy będziemy gotowi się tą super boskością podzielić z kimś innym i tedy wszystko zagra, będzie idealnie...
Oj to chyba nie tak. Prawdziwy i stały związek ma szansę powodzenia jeśli wspólnie przejdzie się kolejne etapy, przerobi razem pewne nie doskonałości, problemy, wloty i upadki. Ja nie wiem czy relacja, związek czy jakkolwiek to nazwać...pana idealnego z panią idealną ma szansę powodzenia ? Co pozostaje wtedy prócz tej idealności ? Czy wtedy jest potrzeba budowania czegoś wspólnie, skoro jesteśmy tak super zbudowani osobno, tak nam dobrze z samymi sobą. Gdzie miejsce na bycie razem ? Na wspólne dążenie do celu, na wspólną walkę. Czy wtedy w ogóle to ma szansę powodzenia ?
No jasne, jesteśmy wtedy idealnie harmonijni, poukładani, ale dla siebie samych a nie dla siebie wspólnie. Zadowalamy samych siebie, zaspakajamy sami swoje potrzeby. Po co nam wtedy inna osoba. Po co nam wtedy lustro tych drugich oczu ? To jak seks z wibratorem. Przyjemność jest ? Jest . Mamy orgazm ? Mamy ! Tylko...no właśnie...Tylko...
Tak, kochamy się, leżymy razem w tym łóżku, w idealnie białej pościeli tylko każde z nas kocha się osobno, nie razem...Uprawiamy tę idealną miłość każde w swojej doniczce, każde z nas ma swoją konewkę i sobie podlewa jak chce i kiedy chce...Wszystko to super, tak ładnie...
Ja już nie wiem co myśleć, co czuć...No może nie tak, że nie wiem, bo wtedy naprawdę okazałabym się głupią cipą...bez wartościową... Wiem co myśleć i czuć...a nawet jeszcze inaczej...wiem co myślę i co czuję, Tylko chyba nie umiem okazać tego we właściwy sposób, nigdy się tego nie nauczyłam, bo jak ? Ale na naukę i pracę nad sobą ponoć nigdy nie jest za późno. Może błędy, które popełniłam są jeszcze do naprawienia ? Ta moja nadmierna egzaltacja i emocjonalność, spontaniczność...gubi mnie...czas się tego wyzbyć, tej durnej uczuciowości...
Wczoraj płakałam oglądając razem z Lu " Zaplątanych ", mój boże :), no właśnie o tym mówię...
Co pokazuje mojemu dziecku ? Jaka wyrośnie, patrząc na łzy matki oglądającej bajkę dla dzieci ?
ech...
to co napisałam to napisałam...
czy to spójne i mądre, tylko się uśmiecham :) tak sobie siedziałam i piłam poranną kawę i to są moje myśli...
ani mądre ani głupie, są moje po prostu...
uznałam w pewnym momencie, że mogę dzielić się i mądrością i głupotą i radościami i smutkami....
i chyba słusznie ?
chyba ?
Małgorzata obudziła w środku nocy, jak zwykle nie mogła spać. Mimo chronicznego zmęczenia w ciągu dnia, jej noce były bezsenne. Usiadła na brzegu, otuliła się szczelnie ramionami jakby one miały ją uratować, jakby miały sprawić, że poczuje się mniej samotna, że one ją ogrzeją. Jak zwykle potwornie marzła. Tej nocy było gorzej niż zwykle, cała drżała, oddychała z wysiłkiem, czuła nierówny rytm serca, który rozlegał się głuchym echem w klatce z żeber. Siedziała wpatrzona w ciemność, nie zapalała nocnej lampki, która tym bardziej potęgowałaby jej smutek. To nikłe światełko tak ją przerażało, zwłaszcza, że oświetlało puste łóżko. Siedziała wpatrzona w ciemność i wsłuchana w przejmującą ciszę domu. Myśli w jej głowie ja czarne ptaszyska krążyły niepokojąco i wrogo. Sama już nie wiedziała co o tym wszystkim myśleć. Naczytała się swojego czasu mądrych książek, z których pamiętała tylko okładki bo kolorowe były, i po części autorów bo warto znać znane nazwiska, by potem móc się pochwalić erudycją i znajomością rzeczy w nadętym towarzystwie, utrzeć nosa co poniektórym mądralom. Niestety treść jakby uleciała, zwietrzała jak źle domknięta aromatyczna niegdyś przyprawa, która miała dosmaczyć jej mdłe i lekko niestrawne życie, uczynić je nieziemsko wręcz rozkosznym, sytym w szczęście i hmmm wybaczcie, że użyje tu tego niepopularnego słowa- miłość...
Miały pouczyć ją jak żyć by była obecna z całą mocą w jej świecie. By być rozsądną i świadomą. Co za bzdura. Nie pomogły też mądre filmy, felietony w mądrych gazetach czy wiedza z portali internetowych,. Nie zdały egzaminu mądre i długie rozmowy z mądrymi i światłymi ludźmi...bo niby przepis znała, znała składniki, sposoby by się upiekło i nie przypaliło, by pyszne było i smakowało osobie, którą chciała poczęstować, nakarmić, zjeść z nią wspólnie, razem...
jak nie być Małgorzatą...jak sprawić by odeszła...pożegnać ją na zawsze...ja nią się nie stać...
czy ja wiem...w sumie nie czytałam aż tylu mądrych książek, nie oglądałam zbyt wielu mądrych filmów, rozmów to prawda przeprowadziłam wiele...ale być może z nie właściwymi ludźmi...
może w moim życiu było zbyt dużo słów pozbawionych ciepła, zbyt dużo myśli negatywnych i złych emocji a za mało dobrych uczuć i dlatego nie umiem ich wyrażać we właściwy sposób, nie znam granicy...
niedziela, 18 marca 2012
wiosna we Wro...
jesteś we mnie kiedy się budzę
jesteś we mnie gdy mrok mnie otula
wtedy moje palce dotykają nieba
wtedy moje oczy prześwietlone światłem
popatrz mój Kochany jeszcze nagie drzewa
i samotny spacer
staruszek na ławce
dziewczynka z piłeczką
żebrak na przystanku
niosłam dziś dla Ciebie żonkili naręcze
w tej prostej sukience moja postać z daleka
tylko jasną plamą wydała się nagle
i nagie ramiona spalone od słońca
obejmą Cie jeśli tylko tego zechcesz
wtedy moje palce dotykają nieba
wtedy moje oczy prześwietlone światłem
szłam sobie spokojna, zatopiona w ciszy
rytm mojego serca odmierza czekaniem
moja drogę prostą i myśl co tkwi we mnie
bez Ciebie nic nie ma, tylko nagie drzewa
popatrz mój Kochany, pójdziemy na spacer
i Ci włosy potargam
i uśmiechnę do Ciebie
dłoń w dłoni schowana tak bezpieczna wreszcie
bądź we mnie kiedy się obudzę
bądź we mnie gdy mrok mnie już wezwie
dla T.
jesteś we mnie gdy mrok mnie otula
wtedy moje palce dotykają nieba
wtedy moje oczy prześwietlone światłem
popatrz mój Kochany jeszcze nagie drzewa
i samotny spacer
staruszek na ławce
dziewczynka z piłeczką
żebrak na przystanku
niosłam dziś dla Ciebie żonkili naręcze
w tej prostej sukience moja postać z daleka
tylko jasną plamą wydała się nagle
i nagie ramiona spalone od słońca
obejmą Cie jeśli tylko tego zechcesz
wtedy moje palce dotykają nieba
wtedy moje oczy prześwietlone światłem
szłam sobie spokojna, zatopiona w ciszy
rytm mojego serca odmierza czekaniem
moja drogę prostą i myśl co tkwi we mnie
bez Ciebie nic nie ma, tylko nagie drzewa
popatrz mój Kochany, pójdziemy na spacer
i Ci włosy potargam
i uśmiechnę do Ciebie
dłoń w dłoni schowana tak bezpieczna wreszcie
bądź we mnie kiedy się obudzę
bądź we mnie gdy mrok mnie już wezwie
dla T.
sobota, 17 marca 2012
najważniejsze w życiu...
wciąż nie rozumiem dlaczego nie ma mnie teraz dajmy na to w Kapadocji
wciąż nie rozumiem dlaczego działają niektóre urządzenia, a te, których dotykam niekoniecznie
wciąż nie rozumiem dlaczego właśnie mi psują się zamki kiedy chcę wyjść
wciąż nie rozumiem dlaczego wszystkie horoskopy zapowiadają, że to już niedługo, niedługo będę szczęśliwa i że wszystko o czym marzę, niedługo się spełni
ile według nich to jest niedługo ?
i jak pojemne jest wszystko ?
dlaczego milczę kiedy mam do powiedzenia coś ważnego, a jeśli mówię to się wstydzę i jąkam
dlaczego nie, kiedy to tylko błahe słowa
dlaczego wierzę we wszystko i jestem beznadziejnie ufna
dlaczego w moich oczach czai się wzrok zranionego cielęcia
dlaczego wciąż słyszę, słowa, których kobieta słyszeć nie powinna
dlaczego nie umiem sobie tego wszystkiego poukładać jak ubrań na półce
dlaczego miłość jest jak równanie ze wszystkimi możliwymi niewiadomymi
im jestem starsza tym mniej wiem, kiedyś wiedziałam, że kiedy zrobię krok do przodu to się nie potknę i nie spadnę w przepaść, teraz każdy krok to ryzyko...
stąpam ostrożnie ale lód trzeszczy niebezpiecznie i wrogo...
może dlatego, że idzie wiosna...
znam odpowiedzi na każde, nie rozumiem, i na każde dlaczego
umiem zrobić tulipana z origami a nie umiem złożyć swojego życia by rozkwitło
nie piszę bo moje myśli są chaosem i tylko w nich same znaki zapytania
ps. był taki czas kiedy siadałam do komputera i słowa same się układały, teraz siedzę już prawie druga godzinę nad klawiaturą i nie napisałam niczego sensownego, dlatego nie piszę, a w tym milczeniu więcej treści niż w tych moich marnych słowach...
i tak sobie myślę, zupełnie naiwnie, że może czasem trzeba coś zgubić, stracić by potem to odnaleźć, by to samo nas odszukało
poczekać...
czekanie też trochę do dupy...ale są takie momenty, sytuacje na, które mnie mam sposobu, recepty...
właściwie jest taka jedna opowieść, którą chcę opowiedzieć, boję się tylko czy sprostam oczekiwaniom, tylko tego się boję, bo mam ją już prawie całą w głowie...Tommy jesteś moją inspiracją i za to Ci dziękuje, bo tego mi brakowało w życiu...iskry !!!!
oby była początkiem a nie końcem
choć to właśnie zakończenia są najważniejsze w życiu a nie początki
ale to już zupełnie inna historia
ach i muszę powiedzieć, że teraz jestem szczęśliwa i choć to teraz trwa tylko chwilkę to teraz jest to nważniejsza w moim życiu rzecz :)
wciąż nie rozumiem dlaczego działają niektóre urządzenia, a te, których dotykam niekoniecznie
wciąż nie rozumiem dlaczego właśnie mi psują się zamki kiedy chcę wyjść
wciąż nie rozumiem dlaczego wszystkie horoskopy zapowiadają, że to już niedługo, niedługo będę szczęśliwa i że wszystko o czym marzę, niedługo się spełni
ile według nich to jest niedługo ?
i jak pojemne jest wszystko ?
dlaczego milczę kiedy mam do powiedzenia coś ważnego, a jeśli mówię to się wstydzę i jąkam
dlaczego nie, kiedy to tylko błahe słowa
dlaczego wierzę we wszystko i jestem beznadziejnie ufna
dlaczego w moich oczach czai się wzrok zranionego cielęcia
dlaczego wciąż słyszę, słowa, których kobieta słyszeć nie powinna
dlaczego nie umiem sobie tego wszystkiego poukładać jak ubrań na półce
dlaczego miłość jest jak równanie ze wszystkimi możliwymi niewiadomymi
im jestem starsza tym mniej wiem, kiedyś wiedziałam, że kiedy zrobię krok do przodu to się nie potknę i nie spadnę w przepaść, teraz każdy krok to ryzyko...
stąpam ostrożnie ale lód trzeszczy niebezpiecznie i wrogo...
może dlatego, że idzie wiosna...
znam odpowiedzi na każde, nie rozumiem, i na każde dlaczego
umiem zrobić tulipana z origami a nie umiem złożyć swojego życia by rozkwitło
nie piszę bo moje myśli są chaosem i tylko w nich same znaki zapytania
ps. był taki czas kiedy siadałam do komputera i słowa same się układały, teraz siedzę już prawie druga godzinę nad klawiaturą i nie napisałam niczego sensownego, dlatego nie piszę, a w tym milczeniu więcej treści niż w tych moich marnych słowach...
i tak sobie myślę, zupełnie naiwnie, że może czasem trzeba coś zgubić, stracić by potem to odnaleźć, by to samo nas odszukało
poczekać...
czekanie też trochę do dupy...ale są takie momenty, sytuacje na, które mnie mam sposobu, recepty...
właściwie jest taka jedna opowieść, którą chcę opowiedzieć, boję się tylko czy sprostam oczekiwaniom, tylko tego się boję, bo mam ją już prawie całą w głowie...Tommy jesteś moją inspiracją i za to Ci dziękuje, bo tego mi brakowało w życiu...iskry !!!!
oby była początkiem a nie końcem
choć to właśnie zakończenia są najważniejsze w życiu a nie początki
ale to już zupełnie inna historia
ach i muszę powiedzieć, że teraz jestem szczęśliwa i choć to teraz trwa tylko chwilkę to teraz jest to nważniejsza w moim życiu rzecz :)
Subskrybuj:
Posty (Atom)