wiara, nadzieja i siła sprawcza...

No właśnie. Zamknęłam poprzedniego bloga, pożegnałam się z madmargot, ale to nie znaczy, że nie będę pisać. Czasem trzeba coś podsumować, zamknąć by mogły się otworzyć nowe drzwi. Tak mi powiedział T. a ja uczę, podkreślam uczę się słuchać. Na naukę nigdy nie jest za próżno, na wyciąganie wniosków tym bardziej. Oby były właściwe. Obym umiała je wyciągnąć i zastosować.
Może w sumie na początek małe wyjaśnienie...
Dlaczego tak. A dlatego, że w moim życiu zaszły zmiany, ja się zmieniłam, zmieniam właściwie, bo to proces i choćbym ze wszystkich sił chciała żeby nastąpiło to szybko, muszę czekać i przepracować to wszystko w sobie.
Pstrykanie palcami nic tu nie pomoże, nerwowe ruchy prowadzą do katastrof i porażek, tylko czas ...muszę czekać...cierpliwe czekać...czekanie nie oznacza nic nie robienia, czekanie to dla mnie czas na działanie, przemyślenie wszystkiego i praca nad sobą. Wiem, że nie mam go dużo, bo nie jestem już nastolatką, bo może zdarzyć się zapowiadany koniec świata i unicestwi mnie w pół myśli i w pół gestu, bo mogę umrzeć na zawał co wydaje się całkiem prawdo podobne. Nie stać mnie też na jego stratę z zupełnie innych powodów, ale o tym jeszcze napiszę.
No wiec wracamy do naszych baranów. Początkowo myślałam o tym by zamknąć definitywnie tego bloga i stworzyć coś zupełnie nowego, zupełnie w innej rzeczywistości ale przecież od przeszłości nie można uciec i chyba nie ma takiej potrzeby. Ona nas buduje i stwarza i tylko od nas samych zależy jak ją wykorzystamy, czy wyciągniemy wnioski na przyszłość, czy będziemy pochopnie i beztrosko popełniać takie same błędy. Ja właśnie ostatnio taki błąd popełniłam i będąc właśnie beztroską i pochopną w słowach zraniłam bardzo bliską mi osobę. I dlatego też postanowiłam dzisiaj tę notkę tu umieścić. Właśnie tu i teraz. Bo to co robimy nie pozostaje bez śladu, bo nie uciekniemy przed tym, bo wpływamy swoimi czynami i słowami na życie innych i przez to należy się im szacunek. Ale to zupełnie inna sprawa i sama muszę się z nią uporać i stawić czoło konsekwencją swoich czynów i słów.
Nie odrzucam wiec przeszłości, spróbuje, podkreślam spróbuje po prostu pójść inną ścieżką. Być może trudniejszą, ale już byłam na łatwej i do niczego dobrego mnie ona nie doprowadziła. To jest mój wniosek, moje przemyślenia, moja zmiana. Zmieniłam się też fizycznie i nie chodzi tu o wagę, kolor włosów, choć jestem teraz prawie blondynką ale o to, że nigdy wcześniej w życiu się tyle beztrosko nie śmiałam i robią mi się zmarszczki od tego śmiechu :). Nigdy nie byłam taka swobodna, nigdy nie robiłam rzeczy, które zrobiłam przez te ostatnie tygodnie. I to już zawsze będzie we mnie i to już na zawsze pozostawiło we mnie ślad. To moja zmiana, bo miałam szczęście spotkać na swoje drodze kogoś kto mi to podarował, umożliwił, pokazał, że może być inaczej...

Dlaczego wiara ? Bo wierzę...
Dlaczego nadzieja ? Bo ją mam...
A siła sprawcza  ?
Jest wokół nas i w każdym z nas. Wystarczy ją dostrzec.Tylko zawsze jakoś ludzie za daleko patrzą, nie dostrzegają tego co przed nimi. Ale przecież najważniejsze jest niewidzialne dla oczu, oczy są ślepe trzeba szukać sercem...Więc czemu się dziwię ? Bo miłość, bo to przecież ona jest tą siła sprawczą, bo miłość...to ta trudna droga...Wymaga od nas cierpliwości, zrozumienia i akceptacji. Pokory.

chciałam napisać to mądrzej, inaczej,cały czas nosiłam właściwe słowa w głowie, ważyłam je, dobierałam...ale wyszło właśnie tak, zwyczajnie...prosto...

ścieżka, którą chcę pójść nie jest łatwa ale to moja ścieżka, moja zmiana, dzięki Tobie T, ale moja...

ps. pożegnałam madmargot, zagości tu weselsza dziewczyna, ja nie twierdzę, że nie obejdzie się czasem bez histerii i poleją się też łzy i będziemy rozdzierać szaty ale :), to też ja tylko z innej już perspektywy...

oj ale to trudne, ale kto powiedział, że będzie łatwo ;)

Faust w pracowni :
" Ciekawe pytania zostają bez odpowiedzi-
Bezowocne cierpienie, niezasłużony sukces...
Teologia niezmiennie mówi o lepszych czasach, które nadejdą,
Nauka odkrywa sztuczne członki i prawdziwy dynamit,
Alchemia przy ogromnych kosztach zmienia ołów w ołów,
Sztuka wzrusza samolubnymi boginiami i otyłymi boginiami,
Zaś Prawo odwołuje się do praw, które zatwierdzają jego prawnicy,
Logika natomiast powiada, że wszystko zależy od tego, jak co się rozumie...
Więc muszę żyć i umrzeć w dziełach Arystotelesa ? "

- Czym jest życie -
Faust chodził między zwałami pergaminów-
Jeśli nie powolniejszą formą samobójstwa ?

Pierwszorzędny mówca
Znalazł w sobie słuchacza pierwsza klasa.
- To rzeczywiście zaszczyt -
Zaszczekał pies,- Mógłbym tak tu warować
Słuchając cię przez całą wieczność,
To znaczy cały dzień.

- Sądziłem, że dało ci to więcej,
Niż gdybyś tylko patrzył- powiedział Faust,
Głaszcząc go.

- Skoro mówimy o samobójstwie,
Mógłbym może na coś się przydać- zauważył pies,
Głaszcząc Fausta.

głodny duch, pomęidzy światami...czyli moje życie bez antydepresantów...

http://www.youtube.com/watch?v=QKLAaCas68g&feature=related


Zamykam tego bloga, znikam, żegnam...
Faktycznie, idąc za tym co mi ktoś bardzo ważny dla  mnie powiedział, pisałam tu same głupoty...postanowiłam, że Go będę słuchać, obiecałam Mu to, to przemyślana decyzja...

Blog powisi tu jeszcze przez jakiś czas i sup do kosza, bez żalu...
Bardzo wam wszystkim dziękuje, że byliście blisko, że czytaliście, och dzięki za wszystko :)

nie będzie już madmargot, będzie dziewczyna z tej piosenki


bez ps, osoby, które mnie choć trochę znają wiedzą co chciałabym powiedzieć, ale ja za dużo gadam więc nie powiem już nic

koniec i cisza

:)(:

dla t.

napiszę cię
nie słowami, ciszą
napiszę cię
po wewnętrznej stronie uda
palcami, delikatnie
magiczne znaki zaklinam
napiszę cię
jak tatuaż, na zawsze
kocham i nienawidzę
językiem jak pieczęcią
zalakuje w mroku, wilgotnym
po wewnętrznej stronie uda
zbliżam się powoli
czujesz mój oddech
na skórze
kropelką potu słoną jak łza
spadnę w odchłań
wysiłkiem z rozkoszy
między palcaami zaplatam
czas, cierpliwie
czujesz mój oddech
po wewnętrznej stronie uda
napiszę cię w ciszy, w mroku
dwa słowa, to wystarczy
cała moja przysięga
kocham i pragnę
nienawidzę czasem

przeczytaj...
mnie całą, kość po kości
litera po literze, mieszki włosowe
jak znaki zapytania
wykrzykniki paznokci
ostre i krzykliwe
rubinową czerwienią
skóra jak karteczki białe
gładkie, aksamitne
poraniłeś mi plecy
byłam tylko kalką
odbiłeś mi wewnątrz
do utraty siebie
zamknięte oczy
zatrzaśniete usta
puste dłonie
bez pióra
wysączyłeś atrament mojej krwi
do dna zapomnienia
oddycham twoimi słowami
w ciszy
duszę się ich brakiem

napiszę cię
słowami nie ciszą
po tamtej stronie czasu
po wewnetrznej stronie uda
kocham i nenawidzę
pragnę czasem
w mroku
ciebie
nie ma
już